 |
|
||||||||||||
Wykształcenie
- 1968-1973 - studia magisterskie: Uniwersytet Warszawski, Wydział Geografii i Nauk o Ziemi (praca magisterska pt. Rozwój rzeźby w plejstocenie w okolicach Sandomierza).
Przebieg kariery zawodowej
Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, od 1973
- 1981 - doktor nauk geograficznych w zakresie geografii fizycznej (praca doktorska pt. Bioklimatyczna ocena i typologia uzdrowisk Polski)
- 1994 - doktor habilitowany Nauk o Ziemi w zakresie geografii (rozprawa habilitacyjna pt. Wymiana ciepła między człowiekiem a otoczeniem w różnych warunkach środowiska geograficznego)
- 2005 - profesor Nauk o Ziemi
Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, Instytut Geografii, 1999-2007
- 1999-2007 - profesor nadzwyczajny
Uniwersytet Warszawski, Wydział Geografii i Studiów Regionalnych, od 2007
- od 2007 - profesor nadzwyczajny
Zainteresowania naukowe
Bioklimatologia człowieka
- W latach 1992-1998 prowadzono badania eksperymentalne pochłaniania promieniowania słonecznego przez człowieka: z zastosowaniem tzw. elipsoidy obrotowej jako modelu ciała człowieka (Błażejczyk i in. 1998) oraz z wykorzystaniem manekina jako modelu analogowego człowieka (Błażejczyk 1998).
- W latach 1988-2009 przeprowadzono kilkadziesiąt serii terenowych pomiarów parametrów termofizjologicznych (temperatura skóry, temperatura wewnętrzna, tętno i ciśnienie krwi) w różnych strefach klimatycznych: od klimatu równikowego (Madagaskar 2007), przez podzwrotnikowy (Wietnam 1998, Izrael 2008), umiarkowany (Polska 1988-2009, Mongolia 1998, 2005), aż po subpolarny (Finlandia 2008).
- Badania promieniowania pochłoniętego i pomiary termofizjologiczne pozwoliły na stworzenie w 1994 r. modelu wymiany ciepła pomiędzy człowiekiem a otoczeniem - MENEX. Obecna wersja modelu, MENEX_2005, jest wykorzystywana w licznych ośrodkach naukowych w Polsce i zagranicą oraz w międzynarodowych projektach badawczych, np. PHEWE (Błażejczyk, McGregor 2007). Dla ułatwienia opracowano program BioKlima, który służy do obliczenia wszystkich składników bilansu cieplnego człowieka i wskaźników biotermicznych, ale także około 30 różnych, klasycznych wskaźników biometeorologicznych, bioklimatycznych i termofizjologicznych (Błażejczyk, Błażejczyk 1996).
- Od roku 2000 badania modelowania bilansu cieplnego człowieka są prowadzone w ramach Międzynarodowego Stowarzyszenia Biometeorologii (ISB), a od roku 2005 za pośrednictwem Akcji COST 730. W wyniku tych badań powstał nowy wskaźnik odczuwalności cieplnej człowieka UTCI.
- W latach 2004-2008 uczestniczono w projekcie badawczym Human adaptability to regional light condition - A comparison among Japanese, Polish and Vietnamese, finansowanym przez rząd Japonii. Przedmiotem badań był wpływ regionalnych i sezonowych różnic w dopływie promieniowania widzialnego na produkcję melatoniny w organizmie człowieka.
- Kalkulator biotermiczny (freeware do pobrania).
Topoklimatologia
- W 1990 r. zaproponowano autorską metodę wydzielania podstawowych jednostek bioklimatycznych w skali lokalnej, czyli tzw. biotopoklimatów (Błażejczyk 1990). Klasyfikacja ta opiera na analizie składników bilansu cieplnego człowieka, który wyraźnie jest uzależniony od miejscowych warunków środowiska geograficznego.
- W połowie lat 90. podjęto próbę wykorzystania w kartowaniu topoklimatycznym Systemów Informacji Geograficznej. Pierwsze cyfrowe mapy topoklimatyczne zostały wykonane dla obszaru Warszawy w roku 1996 (Kozłowska-Szczęsna i in. 1996).
- W 2001 r. przedstawiono wstępną koncepcję kartowania topoklimatycznego Polski w skali przeglądowej (Błażejczyk 2001). Testując przyjętą metodę wykonano mapę topoklimatyczną Niziny Mazowieckiej (Błażejczyk 2002).
Metodologia badań (najważniejsze osiągnięcia)
W latach 1975-2008 opracowano:
- metodę określania przewietrzania efektywnego dolin górskich (Błażejczyk 1975),
- biometeorologiczną klasyfikację pogody (Błażejczyk 1979),
- model oceny warunków bioklimatycznych uzdrowisk (Błażejczyk 1983),
- przyrząd do pomiaru temperatury odczuwalnej (Błażejczyk 1990),
- model wymiany ciepła pomiędzy człowiekiem a otoczeniem MENEX (Błażejczyk 1993, 1994, 2004),
- modele pochłoniętego promieniowania słonecznego (Błażejczyk 1998),
- koncepcję cyfrowej mapy topoklimatycznej Polski w skali przeglądowej (Błażejczyk 2001),
- biotermiczno-meteorologiczną typologię pogody (Błażejczyk 2005),
- wskaźniki biotermiczne oceny warunków bioklimatycznych: temperatury odczuwalnej (STI), stresu termofizjologicznego (PhS), temperatury odczuwanej fizjologicznie (PST) oraz strat wody (SW).